Azmin Zaferi -2
Demet koçluk talebi ile geldiğinde evde yalnız ders çalışamıyor, annesinin işyerine gidip çalışmaya çalışıyor, kontrol edemediği dikkati hepten darmadağın oluyordu. Kız ve erkek arkadaşlarını yanında tutmak için, yalnız kalmamak için sürekli bir …mış gibi görünme halindeydi. Demet’in kendi özgünlüğü ve mükemmelliğinin farkına varması, kendi yaşamının kaptanı olması için bilinçaltı korku ve kaygılarından özgürleşmesi gerekiyordu.
Bütünsel koçluk için önce EFT Terapisi ile bilinçaltı korku ve kaygıları resetledik. Öğrenci koçluğu hedefleri ile yolculuğa devam ettik. Demet şimdi yalnızlık ve yetersizlik korkusunun esaretinden kurtulup gerçek Demet oluşunun şaşkınlığını yaşıyor hala.
Koçluk sürecinde hangi korku ve kaygı prangalarından kurtulacağımızı anlamak için ondan duygu günlüğü tutmasını istemiştim. Yazmaya devam ediyor hala… Son duygu günlüğü yazısını mail olarak atmıştı, olduğu gibi kopyalıyorum.
Korkuları ile yüzleşme cesareti gösteren tüm cesur yüreklere sevgiyle…
YALNIZLIK KORKUMU NASIL YENDİM
Hayatımda 4-5 ay içinde müthiş derecede değişiklikler meydana geldi. Kendimi yeniden tanıyor gibiyim ve yeni Demete alışmak güç oldu benim için. Ama en büyük sevincim yalnızlığı benimseyebilmiş olmam. Çünkü bu en büyük kabusumdu. Kabul edemediğim çelişkimdi yalnızlık..
”İnsan dediğimiz varlık nasıl yalnız kalır ki , bu nasıl mümkün olabilirki ? Böyle bir şey de söz konusu olabiliyor ise suç her daim yalnız kalanındır.” gibi absürd bir felsefem vardı algılanması güç olan. Çünkü yalnız kalmışsan bu senin çabalarınla gerçekleşmiştir. En nefret ettiğin, korktuğun, söylerken içini ürperten bu kavrama yakalanmışsan bu senin suçundur. Evet ta ki 6 ay öncesine kadar böyle kapalı , içi buz tutmuş fikirlerim vardı. Şimdi ise o kadar zıt düşüncelere sahibim ki bu nasıl oluyor anlayamıyorum ve şimdi diyorum ki ”Yalnızlık bir insan için ödüldür , adeta bahşedilmiştir.”
Nasıl sevilmez yalnızlık, nasıl şikayet edilir? Artık benim gözümdeki sıfatlandırması asillikten başka bir şey değil. Çünkü hayatını kurtarmaya çalışırken, zorlu mücadeleler içine girdiğinde bunu tek başına başarabilmenin neresi korkunç olabilir? Önceleri yalnız kaldığımda dışarıya verdiğim görüntü ”Hadi artık biri yanıma gelsin ve benimle ilgilensin.” idi. Ne kadar aciz ve bencilce bir durum! Yani sevmediğin biri bile olsa olur öyle mi? Yeter ki o dakikalık tatmin ol. Ne kadar kötü bir durumdaymışım meğer.
Geçmişimi hatırlayınca hangisinin asıl Demet olduğunu karıştırıyorum. Çünkü geçmişteki Demette aynı bedene sahipti. Değişen ne oldu da bu kadar zıt fikirlere sahip olabildim. Bunları çok sorguluyordum ama artık kabullendim ve umarım hep böyle kalırım. Özüm bu bence. Çünkü ne herhangi bir konuda çelişkilerim var ne de gereksiz yere kendimi onlara karşı muhtaçmışım gibi hissettiğim insanlar var. Bu minnetsizlik değil, sadece kendini benimseyebilme diyelim.
Çünkü düşünsenize içinizde yaşadığınız karmaşıklığı, ne olduğunu anlayamadığınız , isimlendiremediğiniz hislerinizi bir başkasının gelip anlamasını ve çözmesini bekliyorsunuz. Bu sadece zavallılık. O koca kalbini git çöpe fırlat, anlamsız bakışlarla ortalıkta dolan ve kim olduğunu önemsemeden insanların senin tükenmişliğini çözmesini bekle. Yanımda kalsınlar diye onlara kul köle ol.
Evet bu paranoyak bendim.
Ama neyse ki kaybolmuş kendimi buldum ve kendimden özür dileyerek ona sevgi göstermem gerektiğini anladım.
Yalnız değilmişim aslında ; tek yapmam gereken gözlerimi kendime çevirmem gerektiğiymiş..
Demet BAYRAK
88.Yıl Cumhuriyet Anadolu Lisesi – 12.Sınıf
