Affetmek Özgürlüktür
Son zamanlarda danışanlarımın en çok affetmeye ihtiyaçları olduğunu ve affetmeye dair dirençlere sahip olduklarını fark ettim ve bu yazıyı yazmaya karar verdim.
Karşı tarafa atmak üzere tuttuğumuz kin ve nefretin ateşten topu; tutan eli de yakar, bedene hastalık ruhumuza da ağırlık getirir.
Affettiğimizde kimse bize borçlanmaz. Yani koşullu affetme olmaz. Kendimiz için affederiz. Affetmek bir özgürlük seçimidir. Kendimizi ve yaşamımızda rol alanları affettiğimiz zaman gerçek anlamda özgürleşiriz.
Nefret duyduğumuz kişinin ölü ya da sağ olması bizim affetme sürecinde duyduğumuz acıda farklılık yaratmaz.
Affetmek kırgınlığın nefretin küskünlüğün hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır. Artık acıyı hissetmemektir.
Affetmek; o kişiyi sevmek, onunla konuşmak, onunla ilişkiyi sürdürmek, onun istediği gibi davranmak, onu kucaklamak, suçsuz bulmak, haklı bulmak demek değildir.
Affetmek affedileni hiçbir zaman daha haklı daha masum yapmaz. Affetmek bize yapılanları unutmak değil onları ilahi adalete teslim etmektir. Affetmek kin ve nefret içerikli anıların prangasından kurtulup yaşamımızı kontrol etmesine son vermektir. Affetmenin diğer adı “duygusal unutmadır.” Zihnimiz hatırlasa da canımızın yanmamasıdır. EFT(Duygusal Özgürlük Teknikleri) bunun için harika bir tekniktir.
Kıssadan hisse alanlara bir hikayem var konuya dair.
Bir gün öğretmen öğrencilerine “Sizinle bir yaşam oyunu oynayalım mı?” der. Öğrenciler de kabul eder.Öğretmen ertesi günü herkesin birer plastik torba ve beşer kg. patates getirmesini ister. Öğrenciler bu işten pek bir şey anlamasalar da ertesi günü hepsinin yanında torba ve patatesleri hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilere şöyle der öğretmen “ Şimdi bu güne dek affetmeyi reddettiğniz her kişi için bir patates alın. Adını patatese yazıp torbanıza atın.” Bazı öğrenciler torbalarına üçer beşer patates koyarken bazılarının torbaları da neredeyse dolmuştur.
Öğretmen şimdi ne olacak? Der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamayı yapar. “Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yatağınızda, otobüste, okulda sıranızda hep yanınızda olacak.” Der. Aradan bir hafta geçtikten sonra öğrenciler sızlanmaya başlar.
“ Hocam bu kadar patatesi her yere taşımak çok zor.”
“ Hocam patatesler kokmaya başladı.”
“ İnsanlar tuhaf bakıyorlar artık bana.”
“ Hocam hem sıkıldık hem yorulduk. Artık bunlardan kurtulalım” derler. Öğretmen gülerek öğrencilerine şu dersi verir.“ Görüyorsunuz ki affetmeyerek önce kendinizi cezalandırıyorsunuz. Kendinizi ruhunuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyorsunuz. Affetmeyi karşınızdakine bir ihsan olarak düşünüyorsunuz. Halbuki affetmek önce kendinize yaptığınız bir iyiliktir.”
Affetmenin dayanılmaz hafifliği ile dolu güzel günler sizinle olsun.
